version Français

La venue de Johnny Winter en Belgique était certainement l'événement majeur de l'automne sur la scène blues. Initialement annoncée au Spirit of 66, elle avait suscité un tel engouement que, dès le mois de juin, la demande de places avait largement dépassé la capacité de la salle, amenant Francis Géron à transférer l'organisation du concert vers Dolhain, à quelques kilomètres de Verviers. Avec raison, puisque les 1.200 places que le Kursaal peut accueillir avaient rapidement trouvé preneur depuis plusieurs semaines.

Pressentant un concert assez court, Francis Géron avait invité le guitariste Jacques Stotzem à compléter l'affiche en assurant la première partie. Un set entamé avec "Fire" de Jimi Hendrix, puis "With or Without you", de U2 et "Moonchild" de Rory Gallagher, il n'en fallait pas plus pour chauffer ce public qui n'a pas ménagé ses applaudissements. Jacques poursuivra avec "Oasis", une composition personnelle, "Future Blues", un classique du blues du Mississipi (accompagné au chant par Géraldine Jonet), et "Purple Haze", avant de terminer son set avec le medley "All of me / Sweet Georgia Brown" pour laisser la place à Johnny Winter.

Après un court entracte, les musiciens du groupe entrent d'abord seuls en scène pour ouvrir le concert avec "Paul Nelson's Jam", un blues/rock énergique; tour à tour, Paul Nelson à la guitare, Scott Spray à la basse et Vito Liuzzi à la batterie pourront ainsi démontrer leur virtuosité, avant de se mettre en retrait au service de leur patron, auquel ils sont manifestement totalement dévoués.

Johnny Winter arrive alors d'une démarche hésitante (il est devenu aveugle), avec son look habituel, longs cheveux blancs et la tête couverte d'un stetson noir (d'où j'étais placé, difficile d'espérer avoir une bonne photo du visage !), et s'installe avec sa curieuse guitare Erlewine Lazer.

Beaucoup de choses, en sens divers, ont été écrites à propos des concerts de Johnny Winter au cours des dernières années. Il est en fait aisé de comprendre que la qualité de ses prestations soient largement tributaires de son état de santé, même s'il n'a que 65 ans. Aussi, en le voyant arriver ainsi sur scène, beaucoup ont craint de revivre un concert décevant, comme l'avait été celui de Peter Green il y a quelques mois.

Johnny Winter entame alors "Hideaway", l'instrumental de Freddie King, sur un tempo plus rapide que celui des versions souvent entendues, notamment lors des concerts de John Mayall. Un peu plus tard, il rendra encore hommage à Freddie King, cette fois avec "Tore Down", chanté par Vito Liuzzi. Pendant un peu plus d'une heure, Johnny Winter va donner un concert finalement plus rock que que blues, qu'il termine par "It's All Over Now" de Bobby Womack, dont les Rolling Stones avaient fait la version la plus célèbre. Dans l'intervalle, il ne se sera octroyé un retour au calme qu'en deux occasions, notamment pour donner une très belle interprétation de "Red House", de Jimmy Hendrix.

Pour le rappel, il reprendra sa vieille Gibson FireBird 1963 (personnellement, je préfère de loin le son de celle-ci), pour terminer avec "Mojo Boogie" et "Highway 61", deux chansons qui lui permettront de montrer sa maîtrise en slide avant de clôturer la soirée. C'est en effet en vain que le public réclamera un second rappel.

Si la cécité qui affecte Johnny Winter le contraint à faire preuve de prudence dans ses déplacements, à jouer assis, et sans doute à réduire la durée de ses prestations, elle n'a pas altéré ses qualités musicales, même si sa voix est moins puissante et moins agressive que par le passé. Au total, le set n'aura duré que 80 minutes, mais nous pourrons désormais dire que nous avons eu la chance de voir un bon Johnny Winter, guitariste de légende qui, il y a 40 ans, contribuait à écrire une page essentielle de l'histoire de la musique en participant au Festival de Woodstock. (Phillipe Maquet)

versie Nederlands

De komst van Johnny Winter naar België was zeker de belangrijkste gebeurtenis van deze herfst op gebied van blues in ons land. Aanvankelijk aangekondigd in de Spirit of 66, maar door de overgrote vraag naar plaatsen zag organisator Francis Geron zich verplicht het concert te verplaasten naar het kursaal van Dolhain, een paar kilometer Verviers. Zelfs de 1200 plaatsen die beschikbaar waren in het kursaal waren in een mum van tijd uitverkocht.

Met maar weinig ruimte voor speling had Francis Geron gitarist Jacques Stotzem uitgenodigd om de affiche te voltooien. Zijn eerste set begon met "Brand" van Jimi Hendrix, gevolgd door "With or Without You" van U2 en Rory Gallaher’s "Moonchild", Dit was reeds voldoende om het publiek op te warmen en zodoende waren de aanwezigen gul met hun applaus. Jacques vervolgt met"Oasis", "Future Blues" een klassiek Mississippi bluesje (met zang van Geraldine Jonet), en "Purple Haze" alvorens te eindigen met een medley van "All of me / Sweet Georgia Brown" om daarna te kunen plaats maken voor Johnny Winter.

Na een korte pauze, openen de muzikanten van Johnny Winter met "Paul Nelson's Jam", een energieke bluesrock met Paul Nelson op gitaar, Scott Spray op bas en Vito Liuzzi op de drums. Na hun virtuositeit en kunnen te hebben getoond wordt het tijd om hun volledig ter beschikking te stellen van hun ‘patron’ Mr. Johnny Winter.

Een beetje aarzelend komt Johnny Winter met zijn gebruikelijk blik, zijn lange haren en zijn zwarte Stetson het podium op. Het gaat een beetje moeizaam doordat Johnny zijn gezichtvermogen bijna weg is maar wanneer hij zijn ‘Erlewine Lazer’ gitaar ter hand neemt kunnen we beginnen aan het ‘moment suprême’. Er zijn de laatste jaren vele dingen verteld en geschreven over Johnny Winter en het is dan ook  meer dan begrijpelijk dat de concerten afhankelijk zijn van de gezondheid van deze 65-jarige gitarist waardoor bij velen de angst bekroop om diezelfde teleurstelling op te lopen als bij het concert van Peter Green enkele maanden geleden.

Johnny Winter begon met "Hideaway" de 'Freddie King instrumental' bij uitstek, maar in een sneller tempo dan we van dit nummer gewoon zijn, een nummer dat ook vaak bij de concerten van John Mayall is te horen. Wat later, zal hij nog hulde brengen aan Freddie King, dit keer met"Tore Down" gezongen door Vito Liuzzi. Voor iets meer dan een uur, zal Johnny Winter een concert geven dat uiteindelijk meer rock dan blues is en eindigt hij met"It's All Over Now" van Bobby Womack, waarvan de meest gekende versie wel deze van de Rolling Stones is. Met enige interval in zijn terugkeer, geeft hij in set 2 een grote interpretatie weg van Jimmy Hendrix' zijn "Red House".

Voor de bissers grijpt hij naar zijn oude Gibson Firebird 1963 (persoonlijk hou ik het meest van de klanken van deze), en eindigt met "Mojo Boogie"en"Highway 61" twee nummers die hem in staat stellen om zijn meesterschap van slide te tonen als afsluiter voor de avond. Het publiek bleef tervergeefs vragen om een 2de terugkomst maar begrijpelijk vond dit niet plaats...RESPECT!

Als blindheid invloed heeft op de mobiliteit van Johnny Winter, en daardoor verplicht is al zittend te spelen, en waarschijnlijk ook de duur van de concerten moet reduceren, zijn kwaliteiten zijn dat niet, ook al is zijn stem minder krachtig en agressief dan in het verleden zijn optredens zijn nog altijd 'pur sang' en klasse. In totaal duurde de set slechts 80 minuten, maar we kunnen nu al zeggen dat we de kans kregen om een goede Johnny Winter te zien, reeds meer dan 40 jaar een legendarsiche gitarist. Dit aangrijpende concert en de pagina met muziekgeschiedenis over zijn deelname aan het Woodstock Festival hielpen me dit artikel te schrijven. (Phillipe Maquet)